راه بر من بسته می دارد
خاکی که از پدرانم می سرود
چه دارم مگر جز این بوی
یادگار
تا کمی بیاسایم
بعد این همه زخم
در غیبت قدیس
و بر آن اگر همه تیر بنشانند
مام نیای من است اینجا
که گفته اند پیش از این
با من
و در آرامش اش
خفته ایم
و در آتش اش
می باید که تن بسوزانیم
تا بماند
همیشه پل
آه که آسمان بود
آفتاب و هوا
و نیز انسان هم
و ما بر آن چیزی نیفروزیم
همین جای خاطره بودم
که چیزی به ناگهان
در حافظه ام گم شد
در غیبت قدیس
محمد شریفی
چه سنگین
از شانه هایت سرک می کشد
این عصر
که با ذره
ذره
درد
نقاشی هوا شدی
قرار نبود رفیق
طاقت صبر این گونه تمام شود
- و گردش پر ملال
صبح و
عصرو
شام
می دانم
در خانه ی رو به گریه ی اردیبهشت چهاراز قطعه ی دوازدهم
هق هق دل مرده ای می رسد به گوش
ما را فرصتی ست
تا از دهان باز باد بشنویم
سرود سرد تازه ی تورا
واز مهربانی بگوییم واز خنده ای
که تلخ
بر چهره ات ماسید
محمد شریفی
تو زمان را گم کردی
من زمان را رفته ام
و با هم خیره ماندیم به عقربه هایی که می چرخید
با این همه
برای هیچ کاری دیر نمی شود
تنها کمی
از کاری که بر عهده داشته ایم
دور شدیم
من سعی می کنم
تا ترا به سرود های خود بیفزایم
که چشمان متضررم
حرف های دلم را بشنود
از تهاجم برف هم نمی هراسم
و با مهارتی شنوده ام
اجیر نمی بودم
اگر سری فتاده داشتم
در برابرت
هان ای گذران مغرور
تو در ذره ای از عشق من غرق می شوی
میهمان باد شدن
مطمئن نبود
مرگت باد
ای بیداری هزار ساله ی بدون افتخار
محمد شریفی
واژه ای از سرم گذشت
واژه اي خون الود
لاي نقط چين
مات بگويم يا که نه
تو گاهي دستي تکان بده
که تازه شويم به اعتماد
تا که به چينيم روبروي هم
واژگان زنداني
چرا که هیچکس
مثل هیچکس نیست
بی رفاقت و یکرنگی
که آدمی ست و اینهمه اختلاف
آدمی ست و اینهمه سکوت
و بعد هم که تب بنشیند به یک نگاه
آشفته می شود
دل از نگفت
و دق الباب می کند مرگ ناگهان
که هی تو کجا بوده ای اینهمه سال
و یادم بماند که سطری را همین جا
همین لحظه
ناخوانده بگذارم
ببخشید
بخوانم
که چیزی در حافظه تان اتفاق بیفتد
و خط بکشید روی هر چه تفاهم
تا حصار شوید از سر اطمینان
به زعم خود
زمینه کمی تاریک شد
و حرفهایی نا نوشته ماند
خدایا چقدر به این سطر های لای نقطه چین
بگویم هیس
چقدر در خلوت و تنهایی
معطر نا سروده های خود باشم
محمد شریفی
