رفته بودم که بمانم

 

 

از کدامین راه بسته بگریزم

 

وقتی که مرگ

 

چنین ام در تهاجم است

 

سخت است در ویرانه ای بسر بردن

 

که بر پا نیست دیواری میانه ی آن

 

به کوبش سر

 

این همه خواب

 

از خمیازه های کیست

 

این  جستن بیهوده

 

تا که نتوانم

 

غربت خودرا قابی تازه بگیرم

 

حیفا

 

رفته بودم که بمانم

 

 آشتی با تو

 

آتشی ست

 

 

 

محمد شریفی

 

 

 

فرجام

 

 

می تواند همیشگی باشد

 

 عبور عابری که می شناسد راه

 

 می تواند همیشگی باشد

 

دست های خواهشی که از شبستان تیره می گذرد

 

 می تواند چون یکی فاتح

 

تکیه دهد به هر شکسته دلی

 

ویا هر موی پریشانی

 

که شکل جوانی من است این تکیده نهال

 

همیشگی نمی ماند اما این راه بی عبور

 

که برای آن جوان بودیم

 

برای این انتخاب غریبانه ی بد فرجام

 

 

محمد شریفی

 

 

 

تحمل کبود

 

 

آغازهر همیشه ای

 

ابتدای هر رسم شب شکن

 

تحمل کبود

 

آخرین تنفس طبیعی جهان

 

سایه گاه پاییزهای خفته ام

 

در جهان تردید ها و رنج ها

 

کاش

 

لبخند های نهفته در انگور

 

تجربه ی دهان غربت ما بود

 

وقتی که جز سرود گریه چیزی نمی دانیم

 

 

محمد شریفی