بامداد

 

 

با آفتاب توانا

 

روشن شدی

 

اندام

 

بی درنگ

 

سپردی به نازکای صبح

 

نوشاندی

 

دانه های موج دار نور

 

به سنگینی سپاه تیرگی

 

رویید شانه ات بر مدار عشق

 

آمیخت سلول های گیاه با صدای تو

 

در اعتدال گنگ آواز های آب و خاک

 

یگانه شدرنگ ها کنار هم

 

تا به قهر بکوبی

 

قفل آویخته بر آستانه ی روز

 

دیده بان خود نمی دانست

 

ستاندن سکان

 

از دست های بلند نور

 

میسر نیست

 

محمد شریفی

فروغ

 

 

 

 

با تو

  

هر جوانه

 

تولدی ست

 

تا شاعران بشکنند

 

دیوار ها و عصیان را

 

تورا برف های زمان بلعید

 

- و شعر های ناسروده ات

 

در حسرت ما ذوب می شدند

 

چشم های روشن ات اما

 

واژگانی بود

 

نهفته در جان هر کلام

 

که خانه های سیاه را

 

سپید ساخت

 

وقتی که زندگانی ات

 

مسافری عجول بود

 

ما در حضور صدایت

 

آه کشیدیم

 

آه

 

 

فروردین هزارو سیصدو نود

 

 

محمد شریفی